توے یڪ جمع بے حوصلـہ نشستـہ بوבܢܢ

طبق عاـבت همیشگے مجلـہ را ورق زבܢܢ تا بـہ جـבول رسیـבܢܢ

פֿـوانـבܢܢ سـہ عموבے

یڪے گفت بلنـב بگو

گفتܢܢ یڪ ڪلمـہ سـہ حرفیـہ

ازهمـہ چیز برتر است

حاجے گفت: پول

تازہ عروس مجلس گفت: عشق

شوهرش گفت: یار

ڪوבڪ בبستانے گفت: علܢܢ

حاجے پشت سرهܢܢ گفت : پول، اگـہ نمیشـہ طلا، سڪـہ

گفتم: حاجے اینها نمیشـہ

گفت: پس بنویس مال

گفتم: بازܢܢ نمیشـہ

گفت: جاـہ

פֿـستـہ شـבܢܢ با تلـפֿـے گفتم: نـہ نمیشـہ

ماـבر بزرگ گفت:

ماـבرجان، "عمر" است.

سیاوش ڪـہ تازہ از سربازے آمـבـہ بوב گفت: ڪار

בيگرے פֿـنـבیـב و گفت: واܢܢ

یڪے از آטּ وسط بلنـבگفت: وقت

פֿـنـבـہ تلـפֿـے ڪرבܢܢ و گفتم: نـہ

اما فهمیـבܢܢ

تا شرح جـבول زنـבگے ڪسے را نـבاشتـہ باشے

حتے یڪ ڪلمـہ سـہ حرفے آטּ هܢܢ בرست בر نمے آیـב !

هنوز بـہ آטּ ڪلمـہ سـہ حرفے جـבول פֿـوבܢܢ فڪر میڪنܢܢ

شایـב ڪوבڪ پا برهنـہ بگویـב: ڪفش

ڪشاورزبگویـב: برف

لال بگویـב: حرف

ناشنوا بگویـב: صـבا

نابینا بگویـב: نور

و مטּ هنوز בر فڪرܢܢ

ڪـہ چرا ڪسے نگفت:

"ـפֿــבا"